Tydzień Filmu Niemieckiego jest corocznym przeglądem najnowszego kina niemieckiego, którego organizatorami są Goethe Instytut w Warszawie i Krakowie, Konsulat Generalny Niemiec we Wrocławiu i Dom Norymberski w Krakowie.
W tym roku zapraszamy widzów na platformę kin studyjnych MOJEeKINO.pl
W ramach tegorocznej edycji pokazane zostaną dwa filmy z konkursu tegorocznego Berlinale: Undine Christiana Petzolda z nagrodzoną Srebrnym Niedźwiedziem Paulą Beer i Berlin Alexanderplatz, współczesną ekranizację powieści Alfreda Döblina, zrealizowaną przez Burhana Qurbaniego, reżysera o afgańskich korzeniach. Po inną pozycję niemieckiej klasyki literackiej sięgnął Christan Schwochow. Jego Lekcja niemieckiego osadzona jest co prawda w realiach współczesnych autorowi książki, Sigmundowi Lenzowi, ale jej tematyka – uwikłania sztuki w politykę – nic nie straciła na aktualności. O czasie i jego względności opowiada film niemiecko-japońskiej reżyserki Mariko Minoguchi Mój koniec. Twój początek. Turecki twórca Hüseyin Tabak opowiada w Gipsy Queen historię Romki, byłej mistrzyni boksu, która walczy o przetrwanie we współczesnym Hamburgu. Wielka polityka i skrywane przez nią tajemnice to z kolei temat filmu Curveball Johannesa Nabera. Opowiada o poszukiwaniu broni biologicznej, której zastosowanie może wywołać skutki niepokojąco przypominające zakażenie koronawirusem. W programie przeglądu znajdzie się także film dokumentalny. W tym roku będzie to oraz Bettiny Böhler poświęcony zmarłemu 10 lat temu wybitnemu niemieckiemu artyście i reżyserowi Christophowi Schlingensiefowi.
UNDINE
Niemcy, 2020, 90 min. reżyseria i scenariusz: Christian Petzold; zdjęcia: Hans Fromm; obsada: Paula Beer, Franz Rogowski, Maryam Zaree, Jacob Matschenz; produkcja: Schramm Film Koerner & Weber, w koprodukcji z Les Films du Losange
Pokazy festiwalowe: Berlinale 2020 (konkurs), Shanghai 2020, Haugesund – The Norwegian International Film Festival 2020, Espoo Ciné International Film Festival 2020
Nagrody i wyróżnienia: Srebrny Niedźwiedź dla Najlepszej Aktorki i Nagroda FIPRESCI Berlinale 2020
Undine Wibeau jest dyplomowaną historyczką, pracuje w muzeum berlińskiego senatu i oprowadza zwiedzających po wystawie dokumentującej urbanistyczny rozwój niemieckiej stolicy. W swojej opowieści szczególnie chętnie sięga do początków miasta, do jego słowiańskich korzeni i osady założonej na wyspie pośrodku rzeki Sprewy. W kawiarni sąsiadującej z jej miejscem pracy, w niecodziennych okolicznościach poznaje Christopha, z którym wkrótce nawiązuje romans. Chłopak pracuje jako przemysłowy nurek, usuwa usterki w podwodnych turbinach i pomaga pokonać wodę, żywioł, który jest trzecim bohaterem filmu.
Najnowszy obraz Christiana Petzolda to współczesna historia miłosna, nawiązująca do starego mitu o Ondynie. Zamieszkująca stawy, jeziora i rzeki nimfa wodna, z wyglądu podobna jest do ludzi, ale nie ma duszy. Aby wejść w jej posiadanie, musi związać się z człowiekiem. Jeśli kochanek okaże się niewierny, spada na niego klątwa, która skazuje zdrajcę na śmierć. Reżyser buduje w swoim filmie pomost pomiędzy legendą, a współczesną opowieścią o sile miłości. Z artefaktów, znaków i symboli buduje narrację przywołującą ducha romantycznej literatury, która tak chętnie sięgała do ludowych opowieści o wodnej nimfie. Ze znalezionych tam wątków, podobnie jak archeolodzy z odkopanych przedmiotów, snuje swoją opowieść rozpiętą pomiędzy tym, co dosłowne i tym co nierealne.
W głównej roli wystąpiła znana polskim widzom Paula Beer, która za tę kreację otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia na tegorocznym Berlinale .
Christian Petzold urodził się w 1960 roku w Hilden i studiował germanistykę oraz teatrologię w Berlinie. W 1994 roku ukończył studia w niemieckiej Akademii Filmowo-Telewizyjnej. Jest jednym z najważniejszych reżyserów współczesnego niemieckiego kina. Dwukrotnie otrzymał Nagrodę dla najlepszego filmu przyznawaną przez Stowarzyszenie Niemieckich Krytyków (2000 i 2005) i również dwukrotnie był laureatem Niemieckiej Nagrody Filmowej za najlepszą reżyserię. Jest autorem m.in. takich filmów jak: Die innere Sicherheit (2000), Toter Mann (2002), Gespenster (2005), Yella (2007), Jerychow (2008). Za Barbarę otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia podczas Berlinale w 2012 roku w kategorii najlepszy reżyser.
Dystrybucja: Aurora Films
BERLIN ALEXANDERPLATZ
Niemcy, 2020, 183 min. reżyseria: Burhan Qurbani; scenariusz: Burhan Qurbani, Martin Behnke; zdjęcia: Yoshi Heimrath; Muzyka: Dascha Dauenhauer; obsada: Welket Bungué, Albrecht Schuch, Jella Haase, Joachim Król; produkcja: Sommerhaus Filmproduktion, w koprodukcji z ZDF, ARTE, Lemming Film
Pokazy festiwalowe: Berlinale 2020 (konkurs), Istanbul 2020
Nagrody i wyróżnienia: Niemiecka Nagroda Filmowa 2020; najlepszy film – srebrna, najlepszy aktor drugoplanowy, najlepsze zdjęcia, najlepsza scenografia i najlepsza muzyka – złota.
Berlin Alexanderplatz to współczesna ekranizacja powieści Alfreda Döblina. Bohaterem tej klasycznej pozycji literatury niemieckiej jest Frank Biberkopf, robotnik, który po odbyciu kary więzienia za zabójstwo zostaje zwolniony i pragnie zacząć nowe życie. Książka jest też opowieścią o Berlinie lat dwudziestych oraz jego mieszkańcach, przede wszystkim tych należących do najniższych warstw społecznych i świata przestępczego. Burhan Qurbani w swoim filmie również skupia się na ludziach wykluczonych z wielkomiejskiej społeczności, funkcjonujących w jej podskórnym, często niewidocznym obiegu, poza prawem lub na jego granicy. Filmowy Franz Biberkopf nazywa się Francis B, jest afrykańskim uchodźcą i podobnie jak jego książkowy pierwowzór, ma na sumieniu śmierć bliskiej osoby. We współczesnym berlińskim tyglu, różnokolorowym i różnojęzycznym próbuje zbudować nowe, uczciwe życie. Jednak okoliczności społeczno-polityczne oraz ekonomiczne uwarunkowania pozbawiają młodego mężczyznę szans na realizację tych planów. W sytuacji bez wyjścia pojawia się człowiek, uosobienie zła i przemocy, który obiecuje rozwiązać wszystkie problemy Francisa. Cena jaką za to zapłaci będzie ogromna.
Film Qurbaniego balansuje pomiędzy kadrami przemocy i fiesty, pomiędzy scenami z nocnych klubów i domów publicznych, napadów i narkotykowych dilów. Berlińska metropolia, podobnie jak przed stu laty w powieści Döblina, jest równoprawnym bohaterem tej opowieści, a zdjęcia zanurzone w neonowym, nocnych świetle, odkrywają świat niedostrzegalny na co dzień.
Burhan Qurbani urodził się w 1980 r. w Erkelenz. Jego rodzice wyemigrowali w 1979 r. z Afganistanu do Niemiec. Po maturze w roku 2000 zbierał doświadczenia jako asystent reżysera w teatrze w Stuttgarcie. Od roku 2002 studiował reżyserię na Akademii Filmowej Badenii-Wirtembergii. W roku 2008 za film krótkometrażowy Illusion otrzymał nagrodę Niemieckich Krytyków Filmowych. Jego pierwszy film fabularny Shahada pokazywany był w konkursie podczas 60. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Berlinale. W 2015 roku otrzymał Niemiecką Nagrodę Filmową za scenariusz do filmu Wir sind jung, wir sind stark. Burhan Qurbani mieszka w Berlinie, Stuttgarcie i Helsinkach. Jest także wokalistą w zespole rockowym Pretty Used.
Dystrybucja: Gutek Film
LEKCJA NIEMIECKIEGO / DEUTSCHSTUNDE
Niemcy, 2019, 125 min. reżyseria: Christian Schwochow; scenariusz: Heide Schwochow; zdjęcia: Frank Lamm; obsada: Ulrich Noethen, Tobias Moretti, Johanna Wokalek, Sonja Richter, Tom Gronau, produkcja: Network Movie w koprodukcji z Senator Film Produktion, ZDF
Pokazy Festiwalowe: Hamburg 2019, Zurich 2019, Black Nights Tallinn 2019, Berlinale 2020
Siggi, dziesięcioletni bohater filmu Lekcja niemieckiego, jest synem nazistowskiego policjanta. Wraz z rodzicami mieszka w małej nadmorskiej wiosce, do której wieści o wydarzeniach ze świata zewnętrznego docierają poprzez rozporządzenia, jakie otrzymuje ojciec chłopca. Dotyczą one jednak przede wszystkim zamieszkałego w tej samej miejscowości malarza Maxa Nansena i sztuki, którą uprawia. Ekspresjonistyczne obrazy nie wpisują się ani w pożądaną przez władzę formę, ani tematykę. Chociaż policjant i artysta w młodości byli przyjaciółmi, a ten ostatni jest nawet ojcem chrzestnym Siggiego, wypełnienie rozkazu i obowiązek wobec obowiązującego prawa jest dla Jensa Jepsena, jedynego przedstawiciela władzy w tym miejscu, powinnością wobec której nie może się uchylić. Nie może więc zaakceptować, że Max uprawia „zdegenerowaną sztukę” mimo wydanego mu zakazu. Siggi zostaje wplatany przez ojca w jego prywatną i służbową walkę z malarzem, choć chłopak wyraźnie sympatyzuje z dawnym przyjacielem domu i zamiast na niego donosić, postanawia pomóc artyście.
Film Christiana Schwochowa oparty jest na bestselerowej książce Sigfrieda Lenza, wybitnego niemieckiego pisarza urodzonego w Ełku. Choć akcja opowiadanej historii toczy się w nazistowskich Niemczech, to reżyser starannie unika wszelkich symboli, które kojarzymy z tym czasem, nadając tym samym swojemu filmowi uniwersalny i ponadczasowy wymiar.
Christian Schwochow urodził się w roku 1978 w Bergen na wyspie Rügen. Dorastał w Berlinie, Lipsku i Hanowerze. W latach 2002–2008 studiował reżyserią filmową w Akademii Filmowej Badenii- Wirtembergii. Jeszcze jako student zrealizował krótkie filmy dokumentalne, a także film fabularny Marta und der fliegende Großvater (2006) (Marta i latający dziadek). Jego filmem dyplomowym był doskonale przyjęty przez krytykę i publiczność film Novemberkind (2008), za który otrzymał nagrodę publiczności na Max Ophüls Film Festival. Jego kolejne filmy to Die Unsichtbare, Bornholmerstrasse, Westen oraz serial Bankowa gra.
Dystrybucja: ARRI Media International
gipsy queen
Niemcy, 2029, 112 min. reżyseria i scenariusz: Hüseyin Tabak; zdjęcia: Lukas Gnaiger; obsada: Alina Serban, Tobias Moretti, Irina Kurbanova; produkcja: Company Dor Film-West w koprodukcji z Dor Film
Pokazy festiwalowe: Hamburg 2019, Tallinn 2019, Santa Barbara 2020, Göteborg 2020, Szanghaj 2020, Berlinale 2020.
Nagrody i wyróżnienia: Nagroda dla Najlepszej Aktorki oraz Nagroda Jury Ekumenicznego, Tallinn 2019
Ali, bohaterka filmu Hüseyina Tabaka, jest rumuńską Romką. Skonfliktowana z ojcem i wykluczona ze swojej społeczności decyduje się na wyjazd do Niemiec. Jako samotna matka dwójki dzieci, bez wykształcenia i zgody na pobyt, skazana jest na dorywcze, wyniszczające zdrowie prace i na poniżający wyzysk przez pracodawców. Pewnego dnia trafia jako sprzątaczka do nocnego klubu w hamburskiej dzielnicy St. Pauli, w którego piwnicach odbywają się zawody bokserskie. Obok ringu jest też sala treningowa, gdzie Ali czasami wyładowuje swoje narastające frustracje. Właściciel lokalu, były bokser, szybko rozpoznaje, że Ali nie jest amatorką. Kiedy jeden z występujących w klubie sportowców porzuca pracę, proponuje jej zastępstwo.
Gipsy Queen nie jest filmem o sporcie, boks jest tu tylko jednym z elementów życia bohaterki, która każdego dnia balansuje na egzystencjalnej granicy. Wyzysk w pracy, poniżenie z tytułu pochodzenia, samotne macierzyństwo, konflikt z dorastającą córką, która nie rozumie oraz nie akceptuje odrzucenia i szkolnego mobbingu, zagrożenie odebraniem dzieci przez jugendamt i nieustające kłopoty finansowe, to codzienne problemy, z którymi mierzy się Ali. Boks, który kiedyś uprawiała, wydaje się dawać jej siłę i być może stanie się szansą na zmianę życiowej sytuacji.
Hüseyin Tabak pochodzi z rodziny kurdyjskich imigrantów z Turcji. W wieku 22 lat zaczął pracę na planie filmowym, jako kierownik produkcji oraz asystent reżysera. W tym samym czasie sam nakręcił kilka filmów krótkometrażowych, a w 2006 roku rozpoczął studia reżyserskie i scenopisarskie w Wiedeńskiej Akademii Filmowej. Ma na swoim koncie takie filmy jak: Kick Off (2010), Deine schönheit ist nichts wert, (2012) za który otrzymał Austriacką Nagrode Filmową (reżyseria, scenariusz, najlepszy film), Przyjaciel na balkonie (2012), Die Legende vom hässlichen König (2017), wyróżniony nagrodą dla najlepszego filmu dokumentalnego na festiwalu filmowym w Hof, Gipsy Queen (2019).
Dystrybucja: ARRI Media International
CURVEBALL
Niemcy, 2020, 108 min. reżyseria: Johannes Naber; scenariusz: Oliver Keidel; zdjęcia: Sten Mende; obsada: Sebastian Blomberg, Dar Salim, Virginia Kull, Thorsten Merten, Michael Wittenborn; produkcja: Company Bon Voyage Films, in co-production with ARRI Media Productions
Pokazy festiwalowe: Berlinale 2020
Curveball to kryptonim operacji wywiadowczej związanej z irakijskim uchodźcą, Rafidem Alwanem, który ubiegał się w 1999 roku o azyl w Niemczech. Podczas przesłuchań podaje się za inżyniera chemika i w zamian za przyznanie mu obywatelstwa oferuje informacje dotyczące broni biologicznej, będącej rzekomo w posiadaniu Saddama Husseina. Tajemniczym przybyszem z Bilskiego Wschodu natychmiast zainteresowała się Federalna Agencja Wywiadowcza. Jej współpracownik, biolog Arndt Wolf, wrócił niedawno z Iraku, z misji wywiadowczej, podczas której wraz z amerykańskimi agentami szukał dowodów na istnienie fabryk produkujących Anthrax, śmiertelną substancję paraliżującą układ oddechowy. Kiedy wiec podczas nieformalnego spotkania inżynier Alwan rysuje na serwetce plan mobilnego zakładu wytwarzającego broń biologiczną w jego kraju, Wolf świętuje sukces.
Film Johannesa Nabera nie jest dokumentem, ale oparty został na bardzo dokładnej kwerendzie oraz licznych rozmowach z uczestnikami i świadkami tamtych wydarzeń. W kadry filmu wpleciony jest materiał dokumentalny, który łączy się z fabułą tej nieprawdopodobnej wręcz historii: podczas posieczenia Rady Bezpieczeństwa ONZ amerykański minister spraw zagranicznych Colin Powell wygłasza mowę mającą przekonać słuchaczy, że Saddam Hussein produkuje tajną broń biologiczną i ilustruje ją rysunkiem wykonanym przez irakijskiego inżyniera. Niecały miesiąc później zaczyna się wojna z Irakiem.
Johannes Naber urodził się w 1971 r. w Baden-Baden. W latach 1991-1993 studiował filozofię i filologię hinduską na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie, a następnie film i media w Akademii Filmowej w Badenii Wirtembergii, gdzie zrobił w 1999 r. dyplom w zakresie reżyserii filmów dokumentalnych. W 2009 r. za scenariusz do filmu Północna ściana (Nordwand) otrzymał Nagrodę Niemieckich Krytyków Filmowych, a jego debiut reżyserski Albańczyk (Der Albaner) został uhonorowany nagrodą Maxa Ophülsa. W 2014 roku nakręcił Czas kanibali, który pokazywany była w ramach Tygodnia Filmu Niemieckiego.
Dystrybucja: ARRI Media International
MÓJ KONIEC. TWÓJ POCZĄTEK / MEIN ENDE. DEIN ANFANG
Niemcy, 2019, 110 min. reżyseria i scenariusz: Mariko Minoguchi; zdjęcia: Julian Krubasik; obsada: Saskia Rosendahl, Edin Hasanovic, Julius Feldmeier; produkcja: Trimafilm w koprodukcji z BerghausWöbke Filmproduktion
Pokazy Festiwalowe: Filmfest Monachium 2019, BFI London Film Festival 2019, Warszawa 2019, Göteborg 2020, Cleveland 2020, Aubagne 2020, Szanghaj 2020, Berlinale 2020.
Nora i Aron są młodzi, bardzo zakochani i na początku wspólnej życiowej drogi. Połączyło ich przypadkowe spotkanie i przypadek zaważy o ich losie. Podczas napadu rabunkowego na bank, w którym znajdą się pewnego feralnego dnia, ślepa kula trafi Arona i pozbawi go życia. Nora będzie musiała nauczyć się żyć z tą stratą. Kolejny przypadek, albo też przeznaczenie, połączy dziewczynę z Natanem, młodym mężczyzną, który uratuje ją przed nieumyślnym wejściem pod koła nadjeżdżającego samochodu. Los splecie ponownie tych dwoje, a ich przeszłość i przyszłość, ułożą się na osi czasu jak puzzle.
Aron był fizykiem, zajmował się relatywizmem czasu i twierdził, że przeszłość ma tak samo ważny wpływ na teraźniejszość jak przyszłość. Tę zasadę zdaje się stosować także reżyserka filmu, Mariko Minoguchi, której opowieść nie jest linearną narracją. Losy powiązanych ze sobą bohaterów poznajemy poprzez krótkie, pomieszanie ze sobą wycinki czasowe, które dopiero na końcu ułożą się w zamkniętą historię. Forma precyzyjnego i często zaskakującego montażu pozwala trzymać widza w napięciu od początku aż do samego końca filmu.
Mariko Minoguchi, urodziła się w 1988 roku w Monachium, w niemiecko-japońskiej rodzinie. Swój pierwszy krótkometrażowy film nakręciła w wieku 18 lat. Jest samoukiem, fachu uczyła się kręcąc kolejne krótkie metraże. Do 2015 roku pracowała w firmie producenckiej Trimaphilm, gdzie wyprodukowała m.in. wielokrotnie nagradzany film krótkometrażowy Evy Trobisch „Wie du küsst” (2012). Jej debiut fabularny „Mój koniec. Twój początek” miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Monachium w 2019 roku, a na Festiwalu Filmowym w Biberach zdobył nagrodę publiczności.
Dystrybucja: Global Screen
LARA – SEANSE TYLKO W WYBRANYCH MIASTACH
Niemcy, 2019, 98 min. reżyseria: Jan-Ole Gerster; zdjęcia: Frank Griebe; obsada: Corinna Harfouch, Tom Schilling, Rainer Bock, Volkmar Kleinert, Maria Dragus; orodukcja: Schiwago Film w koprodukcji z STUDIOCANAL
Pokazy festiwalowe: Karlowe Wary 2019 (konkurs), Filmfest Monachium 2019, Vancouver 2019, BFI Film Festival, Londyn 2019, Zurych 2019, Chicago 2019, Haifa 2019, Hamptons 2019, Sao Paulo 2019, Thessaloniki 2019, Les Arcs 2019, Black Nights Tallinn 2019, Palm Springs 2020, Göteborg 2020, Miami 2020, Dublin 2020, FICCI Cartagena 2020, Melbourne 2020, Molodist International Film Festival Kijów 2020
Nagrody i wyróżnienia: Nagroda Jury Ekumenicznego, Nagroda dla Najlepszej Aktorki i Nagroda Specjalna Jury, Karlowe Wary, 2019; Nagroda Fipresci i Nagroda German Cinema New Talent, Monachium 2019, Specjalna Aktorska Nagroda Jury (Corinna Harfouch), Hamptons 2019, Nagroda Prasowa, Les Arcs 2019.
Lara, bohaterka nowego filmu Jana-Ole Gerstera, kończy 60 lat i w dzień swoich urodzin postanawia wyskoczyć z okna. Realizację tego zamiaru uniemożliwiają interweniujący u sąsiadów policjanci. Bohaterka, rozwiedziona, samotna, bez przyjaciół i znajomych i też bez kontaktu z jedynym synem, musi spędzić urodzinowy dzień inaczej niż zamierzała. W eleganckim kostiumie wychodzi na miasto, aby zrealizować nowy plan. Viktor, syn Lary jest świetnie zapowiadającym się muzykiem, pianistą próbującym sił także w komponowaniu. Wieczorem w berlińskim Theater des Westens ma odbyć się jego koncert. Lara nie jest na niego zaproszona, jej były mąż chroni syna przed destrukcyjnym wpływem matki, Wiedząc, jak ważny jest dla Viktora wieczorny koncert. Podejmuje oszczędności w banku, udaje się do kasy teatru i wykupuje wszystkie dostępne jeszcze bilety
Reżyser, Jan-Ole Gerster znany jest polskiej publiczności ze znakomitego filmu Oh-Boy. Tam młody, niepotrafiący sprostać oczekiwaniom innych, bohater włóczy się po nocnym Berlinie odreagowując gromadzące się za dnia problemy. Lara przemierza eleganckie dzielnice niemieckiej stolicy bez celu, aby dotrwać do wieczora, kiedy będzie mogła po raz kolejny wyładować, ciążącą jej przez całe życie frustrację.
Jan Ole Gerster urodził się w 1978 roku. Pracował w firmie producenckiej X Filme, m.in. jako asystent reżysera Wolfganga Beckera podczas pracy nad jego głośnym filmem Good Bye, Lenin!. Pod koniec roku 2003 Gerster rozpoczął studia na kierunku reżyseria i scenariusz na Akademii Filmu i Telewizji w Berlinie. W czasie studiów zrealizował kilka filmów krótkometrażowych, w tym wspólnie z Wolfgangiem Beckerem film Krankes Haus, który stanowi część zbiorczej produkcji Deutschland 09 – 13 kurze Filme zur Lage der Nation (2009). W roku 2010 rozpoczął pracę nad swoim filmem dyplomowym, tragikomedią Oh Boy, który został wyróżniony 6 Niemieckimi Nagrodami Filmowymi „Lola”, w tym Złotą Lolą za najlepszy film. Gerster otrzymał nagrody za najlepszą reżyserię i scenariusz.
Dystrybucja: Beta Cinema
SCHLINGENSIEF – KRZYKIEM PRZERWAĆ MILCZENIE / SCHLINGENSIEF – IN DAS SCHWEIGEN HINEINSCHREIEN
Niemcy, 2020, 122 min., film dokumentalny, reżyseria i montaż: Bettina Böhler; z udziałem: Christopha Schlingensiefa, Tildy Swinton, Irm Hermann, Udo Kiera, Sophie Rois; produkcja: Filmgalerie 451 w koprodukcji z RBB, WDR
Pokazy festiwalowe: Berlinale 2020
Christoph Schlingensief, niemiecki reżyser operowy, teatralny, radiowy, konferansjer talk shows, performer i reżyser filmowy. Artysta totalny, bezwzględny prowokator, który przy użyciu czarnego humoru oraz absurdu w polemiczny sposób niepokornie eksplorował tematy związane z polityką i wykluczeniami stygmatyzującymi ludzi zaliczanych do marginesu społeczeństwa. Ale to właśnie poprzez sposób, w jaki realizował swoje filmy, łącząc różne metody, formy oraz gatunki filmowe odwołujące się do estetyki trash cinema, science fiction, porno czy horroru, prowokował odbiorców do refleksji nad kwestiami przez niego poruszanymi. Schlingensief był w Niemczech gwiazdą tej rangi co bożyszcza muzyki pop, znani politycy czy aktorzy mainstreamowi. Zwieńczeniem jego działalności artystycznej był otrzymany pośmiertnie Złoty Lew w Wenecji – za najlepszy narodowy pawilon w 2011 roku. Projekt nosił tytuł „Kościół Strachu” i przedstawiał jego zmagania z rakiem zrealizowane w formie fluxusowskiego oratorium.
Film Bettiny Böhler jest hołdem złożonym Schlingensiefowi w 10 rocznicę jego śmierci. To swoisty found footege zmontowany z filmowych kadrów, prywatnych ujęć video, wywiadów, fragmentów spektakli teatralnych i dokumentacji performansów. Dzięki perfekcyjnemu montażowi powstał niezwykły portret tego wyjątkowego i wszechstronnego artysty.
Bettina Böhler, niemiecka montażystka, która współpracowała z wieloma znanymi niemieckimi reżyserami, m.in. Christianem Petzoldem, Christophem Schlingensiefem, Oskarem Roehlerem czy Angeliną Maccarone. Do tej pory zmontowała ponad 50 filmów fabularnych, dokumentalnych i telewizyjnych. W 2012 roku była nominowana do Niemieckiej Nagrody Filmowej za współpracę z Christianem Petzoldem przy filmie Barbara.
Dokument Schlingensief – In das Sweigen hineinschreien, którego premiera miała miejsce podczas 70. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie, jest jej pierwszą pracę reżyserską. Wykłada m.in. w Niemieckiej Akademii Filmu i Telewizji w Berlinie (DFFB), jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej.
Dystrybucja: Filmgalerie 451