Metryczka filmu (Informacje wstępne)
- Tytuł polski: Posejdon
- Tytuł oryginalny: Poseidon
- Rok produkcji/premiery: 2006 (premiera światowa: 10 maja 2006; premiera w Polsce: 16 czerwca 2006)
- Kraj(e) produkcji: USA
- Gatunek: Akcja, Katastroficzny, Survival, Thriller
- Czas trwania: 98 minut
- Reżyseria: Wolfgang Petersen
- Scenariusz: Mark Protosevich
- Na podstawie: Powieści „Tragedia „Posejdona”” („The Poseidon Adventure”) autorstwa Paula Gallico.
- Główna obsada:
- Josh Lucas (jako Dylan Johns)
- Kurt Russell (jako Robert Ramsey)
- Jacinda Barrett (jako Maggie James)
- Richard Dreyfuss (jako Richard Nelson)
- Emmy Rossum (jako Jennifer Ramsey)
- Jimmy Bennett (jako Conor James)
- Mike Vogel (jako Christian)
- Mía Maestro (jako Elena Gonzalez)
- Kevin Dillon (jako Lucky Larry)
- Fergie (jako Gloria)
- Muzyka: Klaus Badelt
- Zdjęcia: John Seale
- Produkcja: Warner Bros. Pictures, Virtual Studios, Radiant Productions, Next Entertainment, Irwin Allen Productions
- Dystrybucja w Polsce: Warner Bros. Entertainment Polska
Wstęp – pierwsze wrażenia i ogólny zarys
„Posejdon” Wolfganga Petersena („Gniew oceanu”, „Troja”) to nowoczesny remake klasycznego filmu katastroficznego z 1972 roku, „Tragedia „Posejdona””. Film opowiada historię grupy ocalałych, którzy muszą znaleźć drogę ucieczki z luksusowego liniowca wywróconego do góry dnem przez gigantyczną falę uderzeniową. Petersen stawia przede wszystkim na intensywną, klaustrofobiczną akcję i spektakularne efekty specjalne, tworząc trzymający w napięciu thriller o przetrwaniu. Choć produkcji brakuje głębi psychologicznej i rozwoju postaci znanych z oryginału, dostarcza ona solidnej dawki adrenaliny i widowiskowych scen.
Opis fabuły (bez kluczowych spoilerów)
Na środku Oceanu Atlantyckiego, podczas sylwestrowej nocy, pasażerowie luksusowego statku wycieczkowego „Posejdon” świętują nadejście Nowego Roku. Wśród nich znajdują się m.in. zawodowy pokerzysta Dylan Johns (Josh Lucas); były strażak i burmistrz Nowego Jorku, Robert Ramsey (Kurt Russell), podróżujący z córką Jennifer (Emmy Rossum) i jej chłopakiem Christianem (Mike Vogel); samotna matka Maggie James (Jacinda Barrett) z synem Conorem (Jimmy Bennett); oraz wrażliwy architekt Richard Nelson (Richard Dreyfuss), który właśnie został porzucony przez partnera. Ich beztroska zabawa zostaje brutalnie przerwana, gdy w statek uderza ponad 45-metrowa, nieprzewidziana fala uderzeniowa (rogue wave), która wywraca go do góry dnem. W chaosie i panice, większość ocalałych, za radą kapitana, postanawia czekać na pomoc w głównej sali balowej. Jednak Dylan, nie wierząc w szansę na ratunek, postanawia na własną rękę szukać drogi ucieczki w górę (czyli w dół) statku, w kierunku kadłuba. Dołącza do niego niewielka grupa zdesperowanych pasażerów, w tym Robert, Jennifer, Christian, Maggie, Conor, Richard i kelnerka Elena (Mía Maestro). Rozpoczyna się ich desperacka i niezwykle niebezpieczna wspinaczka przez zalewane wodą, płonące i walące się korytarze odwróconego statku.
Analiza elementów filmowych
Reżyseria i scenariusz
Wolfgang Petersen, mający na koncie inne morskie opowieści („Okręt”, „Gniew oceanu”), reżyseruje film z dużą sprawnością techniczną i wyczuciem kina akcji. Jego styl jest dynamiczny, a reżyser koncentruje się na budowaniu nieustannego napięcia i klaustrofobicznej atmosfery. Sceny ucieczki przez zalewane korytarze, szyby wentylacyjne i płonące pomieszczenia są intensywne i trzymają w napięciu. Scenariusz Marka Protosevicha jest jednak znacznie słabszy niż w przypadku oryginału. Fabuła jest uproszczona i sprowadza się głównie do serii przeszkód, które bohaterowie muszą pokonać. Postaci są jednowymiarowe i stereotypowe, a ich rozwój psychologiczny jest niemal zerowy. Dialogi są banalne i służą głównie do popychania akcji do przodu. Brakuje tu głębi i moralnych dylematów znanych z filmu z 1972 roku.
Aktorstwo
Obsada, mimo kilku znanych nazwisk, ma niewiele materiału do zagrania. Josh Lucas jako Dylan Johns jest typowym, nieco cynicznym bohaterem akcji, który staje się niechętnym liderem grupy. Kurt Russell jako Robert Ramsey wnosi do roli powagę i determinację w roli opiekuńczego ojca. Richard Dreyfuss jako Richard Nelson jest sympatyczny w roli wrażliwego architekta, który musi znaleźć w sobie odwagę. Emmy Rossum jako Jennifer i Jacinda Barrett jako Maggie wcielają się w dość standardowe role kobiece w kinie katastroficznym. Jimmy Bennett jako mały Conor jest poprawny. Pozostałe postacie są raczej tłem dla głównych bohaterów.
Aspekty techniczne i wizualne
Głównym atutem filmu jest jego strona techniczna. Efekty specjalne są na bardzo wysokim poziomie, a sceny uderzenia fali i wywracania się statku są niezwykle widowiskowe. Wnętrza odwróconego liniowca, pełne wody, ognia i przeszkód, robią ogromne wrażenie. Zdjęcia Johna Seale’a są dynamiczne i klaustrofobiczne, potęgując poczucie chaosu i osaczenia. Montaż (Peter Honess) jest szybki i podporządkowany tempu akcji. Scenografia (William Sandell) jest imponująca, z niezwykłą dbałością o detale w odtworzeniu zniszczonego wnętrza statku.
Muzyka i dźwięk
Ścieżka dźwiękowa Klausa Badelta jest typowa dla kina akcji – epicka, dramatyczna i pełna napięcia. Dźwięk w filmie (skrzypienie metalu, napór wody, eksplozje) jest niezwykle sugestywny i odgrywa kluczową rolę w budowaniu atmosfery.
Głębsze spojrzenie – tematyka, przesłanie, interpretacje
„Posejdon” to przede wszystkim opowieść o woli przetrwania i walce z przeciwnościami losu w ekstremalnych warunkach. Film pokazuje, jak w obliczu śmierci ludzie potrafią znaleźć w sobie siłę i determinację, by pokonać niemożliwe przeszkody. Porusza temat przywództwa i poświęcenia. Postacie Dylana i Roberta muszą podejmować trudne decyzje i ryzykować własne życie, by ocalić grupę. Wątek współpracy i wzajemnego zaufania jest również obecny, choć potraktowany dość powierzchownie. Grupa ocalałych musi działać razem, by mieć szansę na przetrwanie. Przesłanie filmu jest proste i sprowadza się do tego, że nigdy nie należy się poddawać, a ludzka odwaga i determinacja mogą zdziałać cuda.
Mocne strony filmu
- Intensywna, trzymająca w napięciu akcja.
- Spektakularne i imponujące efekty specjalne oraz scenografia.
- Solidna reżyseria Wolfganga Petersena w scenach katastroficznych.
- Dynamiczne tempo i klaustrofobiczna atmosfera.
- Czysta, bezpretensjonalna popcornowa rozrywka dla fanów kina katastroficznego.
Słabsze strony / potencjalne rozczarowania
- Płytki i schematyczny scenariusz.
- Jednowymiarowe, słabo rozwinięte postacie.
- Banalne dialogi i brak głębi psychologicznej.
- Film jest znacznie słabszy od oryginału z 1972 roku pod względem dramaturgii i rozwoju postaci.
- Brak oryginalności i skupienie się wyłącznie na akcji.
Dla kogo ten film? (Grupa docelowa)
„Posejdon” to propozycja dla miłośników kina katastroficznego i survivalowych thrillerów, którzy cenią przede wszystkim widowiskową akcję i efekty specjalne. Jeśli ktoś szuka intensywnej, trzymającej w napięciu rozrywki i nie przejmuje się zbytnio fabułą czy głębią postaci, będzie usatysfakcjonowany. Fani oryginału z 1972 roku mogą być jednak rozczarowani uproszczeniami w remake’u.
Podsumowanie i ocena końcowa
„Posejdon” Wolfganga Petersena to technicznie imponujący i pełen napięcia film katastroficzny, który jednak traci w porównaniu z klasycznym oryginałem. Produkcja zachwyca od strony wizualnej, oferując serię spektakularnych i klaustrofobicznych scen ucieczki z odwróconego statku. Niestety, pod tą efektowną fasadą kryje się płytka fabuła i jednowymiarowe postacie, co sprawia, że filmowi brakuje emocjonalnej głębi. To solidna, choć pozbawiona duszy, dawka adrenaliny.
Ocena: 5.5/10 – Widowiskowa akcja, ale bez głębi.
FAQ (Najczęściej Zadawane Pytania)
- Czy film „Posejdon” (2006) jest remakiem? Tak, jest to remake filmu „Tragedia „Posejdona”” („The Poseidon Adventure”) z 1972 roku, który był oparty na powieści Paula Gallico.
- Co to jest „fala uderzeniowa” (rogue wave)? Fala uderzeniowa (lub fala wyjątkowa) to rzeczywiste, choć rzadkie, zjawisko oceaniczne polegające na powstawaniu pojedynczych fal o wysokości znacznie przewyższającej średnią wysokość fal na danym obszarze. Są one niezwykle niebezpieczne dla statków.
- Kim jest reżyser Wolfgang Petersen? Wolfgang Petersen (1941-2022) to niemiecki reżyser, który odniósł sukces zarówno w Europie (m.in. filmem „Okręt” / „Das Boot”), jak i w Hollywood, gdzie zrealizował takie hity jak „Niekończąca się opowieść”, „Na linii ognia”, „Air Force One”, „Gniew oceanu” czy „Troja”.
- Jak film został przyjęty przez krytyków? Film spotkał się z mieszanymi i raczej chłodnymi recenzjami krytyków, którzy chwalili efekty specjalne i sceny akcji, ale krytykowali słaby scenariusz i brak rozwoju postaci w porównaniu do oryginału z 1972 roku.