Metryczka filmu (Informacje wstępne)
- Tytuł polski: Park grozy
- Tytuł oryginalny: Hell Fest
- Rok produkcji/premiery: 2018 (premiera światowa: 27 września 2018; premiera w Polsce: 26 października 2018)
- Kraj(e) produkcji: USA
- Gatunek: Horror, Slasher
- Czas trwania: 89 minut
- Reżyseria: Gregory Plotkin
- Scenariusz: Seth M. Sherwood, Blair Butler, Akela Cooper (scenariusz); William Penick, Chris Sey, Stephen Susco (story by)
- Na podstawie: Scenariusz oryginalny
- Główna obsada:
- Amy Forsyth (jako Natalie)
- Reign Edwards (jako Brooke)
- Bex Taylor-Klaus (jako Taylor)
- Christian James (jako Quinn)
- Roby Attal (jako Gavin)
- Matt Mercurio (jako Asher)
- Tony Todd (jako Barker / Konferansjer)
- Stephen Conroy (jako Zabójca / „The Other”)
- Muzyka: Bear McCreary
- Zdjęcia: José David Montero
- Produkcja: Tucker Tooley Entertainment, Valhalla Motion Pictures
- Dystrybucja w Polsce: Monolith Films
Wstęp – pierwsze wrażenia i ogólny zarys
„Park grozy” („Hell Fest”) to slasher, który próbuje wykorzystać popularność tematycznych parków rozrywki i halloweenowych „domów strachów” jako tło dla krwawej jatki. Reżyser Gregory Plotkin (znany m.in. z montażu „Uciekaj!” i reżyserii „Paranormal Activity: Inny wymiar”) serwuje widzom klasyczną opowieść o grupie przyjaciół terroryzowanej przez zamaskowanego mordercę w miejscu, gdzie strach i zabawa są na porządku dziennym. Film stara się budować napięcie poprzez zatarcie granicy między upozorowaną grozą a realnym zagrożeniem, jednak ostatecznie grzęźnie w schematach gatunkowych, oferując niewiele oryginalności i przewidywalne rozwiązania. To produkcja skierowana głównie do zagorzałych fanów slasherów, którzy nie oczekują zbyt wiele od fabuły.
Opis fabuły (bez kluczowych spoilerów)
Grupa przyjaciół – Natalie (Amy Forsyth), jej najlepsza przyjaciółka Brooke (Reign Edwards), jej chłopak Quinn (Christian James), chłopak Natalie Gavin (Roby Attal), oraz ich znajomi Taylor (Bex Taylor-Klaus) i Asher (Matt Mercurio) – postanawia spędzić Halloween w Hell Feście, ogromnym, wędrownym parku rozrywki pełnym labiryntów grozy, przerażających atrakcji i aktorów przebranych za potwory. Początkowo bawią się świetnie, ciesząc się atmosferą strachu i adrenaliny. Jednak wkrótce odkrywają, że wśród licznych pracowników parku i innych gości czai się prawdziwy, zamaskowany morderca (Stephen Conroy), który wykorzystuje chaos i wszechobecną grozę, by bezkarnie polować na swoje ofiary. Gdy przyjaciele stają się celem psychopaty, ich zabawa zamienia się w desperacką walkę o przetrwanie. Muszą odróżnić prawdziwe zagrożenie od upozorowanych atrakcji i spróbować uciec z parku, zanim sami staną się jego kolejnymi, krwawymi eksponatami.
Analiza elementów filmowych
Reżyseria i scenariusz
Gregory Plotkin stara się wykorzystać potencjał drzemiący w lokalizacji – parku grozy, gdzie granica między fikcją a rzeczywistością jest celowo zacierana. Reżyser sprawnie operuje typowymi dla slashera chwytami, budując napięcie w niektórych scenach pościgu i konfrontacji. Jednak jego praca nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle innych produkcji tego gatunku. Scenariusz, nad którym pracował liczny zespół autorów, jest największą słabością filmu. Fabuła jest niezwykle schematyczna i przewidywalna, podążając utartymi ścieżkami slasherów z lat 80. i 90. Postacie są jednowymiarowe i służą głównie jako mięso armatnie dla mordercy. Dialogi są banalne, a motywacje zabójcy pozostają nieznane, co jest typowe dla gatunku, ale tutaj nie wnosi żadnej wartości dodanej. Film nie oferuje żadnych zaskakujących zwrotów akcji ani oryginalnych rozwiązań.
Aktorstwo
Młoda obsada stara się jak może, by nadać swoim postaciom nieco wiarygodności, ale ograniczone są przez słaby scenariusz. Amy Forsyth jako Natalie, główna bohaterka i „final girl”, jest poprawna, ale jej postać nie zapada specjalnie w pamięć. Reign Edwards jako Brooke i Bex Taylor-Klaus jako Taylor również tworzą standardowe kreacje. Męska część obsady (Christian James, Roby Attal, Matt Mercurio) wciela się w typowe role drugoplanowe, które szybko znikają z ekranu. Jedynym aktorem, który wyróżnia się na tle reszty, jest Tony Todd (znany m.in. z roli Candymana) jako demoniczny Konferansjer / Barker wprowadzający do niektórych atrakcji parku. Jego krótki występ wnosi nieco charyzmy i niepokojącego klimatu.
Aspekty techniczne i wizualne
Najmocniejszą stroną filmu jest jego scenografia (Michael Perry) i oprawa wizualna samego parku grozy. Liczne labirynty, przerażające dekoracje i kostiumy potworów tworzą sugestywną i klimatyczną atmosferę. Wykorzystanie neonowych świateł, dymu i mrocznych zaułków potęguje poczucie zagrożenia. Zdjęcia José Davida Montero są poprawne, starając się oddać chaos i mrok panujący w parku. Montaż (Gregory Plotkin, David Egan, Kayla M. Emter) jest dynamiczny w scenach akcji, ale nie jest w stanie ukryć braków scenariuszowych.
Muzyka i dźwięk
Ścieżka dźwiękowa Beara McCreary’ego („The Walking Dead”, „Godzilla II: Król potworów”) jest typowa dla horrorów – pełna niepokojących brzmień, nagłych uderzeń i motywów budujących napięcie. Dźwięk w filmie odgrywa ważną rolę w tworzeniu atmosfery grozy, zwłaszcza odgłosy z licznych atrakcji parku.
Głębsze spojrzenie – tematyka, przesłanie, interpretacje
„Park grozy” to film, który nie aspiruje do poruszania głębszych tematów. Jego głównym celem jest dostarczenie prostej, slasherowej rozrywki opartej na strachu i przemocy. Można jednak doszukać się pewnych motywów, takich jak zatarcie granicy między fikcją a rzeczywistością w miejscach stworzonych do symulowania grozy. Bohaterowie i inni goście parku początkowo nie są w stanie odróżnić prawdziwego mordercy od aktorów, co czyni ich łatwiejszymi ofiarami. Film w pewien sposób komentuje również fascynację przemocą i strachem w kulturze popularnej. Park grozy jest miejscem, gdzie ludzie płacą za to, by być straszeni, co stwarza idealne warunki dla prawdziwego psychopaty. Wątek voyeurismu jest również obecny – morderca często obserwuje swoje ofiary z ukrycia, a sama koncepcja parku rozrywki opartego na strachu zakłada pewien rodzaj podglądania i czerpania przyjemności z cudzego przerażenia. Niestety, te potencjalnie interesujące aspekty są potraktowane bardzo powierzchownie, a film skupia się przede wszystkim na schematycznym polowaniu na kolejne ofiary.
Mocne strony filmu
- Klimatyczna i dobrze zaprojektowana scenografia parku grozy.
- Kilka przyzwoicie zrealizowanych, choć mało oryginalnych, scen morderstw.
- Epizodyczny występ Tony’ego Todda.
- Dla zagorzałych fanów slasherów, może stanowić niezobowiązującą rozrywkę.
Słabsze strony / potencjalne rozczarowania
- Niezwykle schematyczny i przewidywalny scenariusz.
- Jednowymiarowe, nieciekawe postacie.
- Banalne dialogi.
- Brak oryginalności i świeżości w gatunku slashera.
- Niewykorzystany potencjał lokalizacji.
- Mało napięcia i autentycznego strachu.
- Niezapadający w pamięć antagonista.
Dla kogo ten film? (Grupa docelowa)
„Park grozy” to propozycja skierowana wyłącznie do najwierniejszych fanów gatunku slashera, którzy cenią przede wszystkim krwawe sceny i typową dla tego rodzaju kina formułę. Jeśli ktoś szuka niezobowiązującej, odmóżdżającej rozrywki na Halloween i nie oczekuje od horroru niczego więcej niż schematycznego polowania na nastolatków, może dać temu filmowi szansę. Jednak widzowie poszukujący oryginalności, głębi psychologicznej czy prawdziwego napięcia, będą mocno rozczarowani.
Podsumowanie i ocena końcowa
„Park grozy” to slasher tak generyczny i przewidywalny, że niemal natychmiast ulatuje z pamięci. Choć pomysł na osadzenie akcji w halloweenowym parku rozrywki miał potencjał, twórcy nie potrafili go w pełni wykorzystać, serwując widzom jedynie odgrzewane kotlety z ogranych schematów gatunkowych. Postacie są papierowe, fabuła dziurawa, a napięcie niemal nie istnieje. Jedynym jasnym punktem jest klimatyczna scenografia, ale to za mało, by uratować całość. To film, który można obejrzeć tylko wtedy, gdy naprawdę nie ma nic innego do roboty, a i tak lepiej wybrać któryś z klasyków gatunku. Ocena: 3/10 – Nudny i przewidywalny spacer po parku strachów.
FAQ (Najczęściej Zadawane Pytania)
- Czy „Park grozy” ma jakieś powiązania z innymi znanymi seriami horrorów? Nie, „Hell Fest” to samodzielny film, który nie należy do żadnej większej franczyzy, choć czerpie inspiracje z klasycznych slasherów takich jak „Halloween” czy „Piątek trzynastego”.
- Kim jest reżyser Gregory Plotkin? Gregory Plotkin jest amerykańskim montażystą filmowym i reżyserem. Przed „Hell Fest” pracował jako montażysta przy wielu horrorach, w tym „Uciekaj!”, serii „Paranormal Activity” (wyreżyserował również „Paranormal Activity: Inny wymiar”).
- Czy w filmie pojawia się jakiś znany aktor z gatunku horroru? Tak, w filmie w epizodycznej, ale charakterystycznej roli Barkera (Konferansjera) pojawia się Tony Todd, aktor kultowy dla fanów horroru, znany przede wszystkim z roli Candymana w serii o tym samym tytule oraz z serii „Oszukać przeznaczenie”.
- Czy planowane są sequele filmu „Hell Fest”? Film nie odniósł dużego sukcesu komercyjnego ani krytycznego, więc powstanie sequela jest mało prawdopodobne, choć w świecie horroru nigdy nic nie wiadomo.