Stare, polskie przysłowie stwierdza nieco zgryźliwie: „Zapomniał wół, jak cielęciem był”. Ta subiektywna topka jest pisana właśnie z perspektywy starego „woła”, który mimo wszystko stara się nie zapominać, jak to było za „cielaka”, bądźcie więc wyrozumiali.
Nodame Cantabile
Zaczniemy od najwyższej wiekowo półki: studentów. Ale też nie byle jakich uczniów podrzędnego uniwerku, a żaków najsłynniejszej akademii muzycznej w Tokio. Tam nauki pobiera chluba profesorów oraz obiekt zazdrości kolegów i koleżanek, niezwykle utalentowany Shinichi Chiaki. Ma dopiero dwadzieścia jeden lat, a już jest mistrzem gry na fortepianie, wirtuozem skrzypiec i bardzo obiecującym dyrygentem. Niestety, w kontaktach z ludźmi bywa dość szorstki, by nie napisać… bucowaty i zarozumiały. Jednakże pewnego wieczoru wpada na swą sąsiadkę z akademika, rok młodszą Megumi Nodę – swoje kompletne przeciwieństwo, pomijając, rzecz jasna, muzyczny talent. Ona, choć uwielbia fortepian, nie traktuje muzyki tak śmiertelnie poważnie jak Chiaki, ciesząc się każdym brzmieniem i interpretując znane klasyczne kanony na własne sposoby.
Zderzenie tych dwóch odmiennych osobowości zaowocuje oczywiście uczuciem, ale to chyba żadne zaskoczenie. Nie dojdzie do tego zbyt szybko, będziecie mieli więc sporo czasu, by wsiąknąć w uczelniany świat pełen egzaminów, zaliczeń oraz nauki we dwoje. Ta nietypowa para przyciąga się pomimo sporych różnic charakteru, szybko też zaczyna oddziaływać nie tylko na siebie, ale też rodzinę i znajomych.
Istnieje spore ryzyko, iż głośna ekspresyjność oraz wysoki poziom mentalnego roztrzepania Megumi będzie irytował niektórych widzów, ale to samo mógłbym napisać o wiecznie spiętym i zmartwionym Chiakim. W tej grze kontrastów rolę równoważnika świetnie odgrywa muzyka – przepiękne, klasyczne utwory w orkiestrowym wydaniu, nierzadko wykonywane w całości. Tokio, miłość i Rachmaninoff podczas dwudziestu czterech odcinków – a to tylko pierwszy sezon!
Gakuen Babysitters
Przenosimy się do liceum, a konkretniej do Akademii Morinomiya. W tej szkole zaczyna swą naukę Ryuichii Kashima – młody chłopak, który ledwie kilka tygodni wcześniej został sierotą. Wraz z młodszym bratem, kilkuletnim Kotarou, nie mieli się gdzie podziać, lecz pod swój dach przygarnęła ich dyrektorka wspomnianego przybytku. Surowa i przerażająca, nie tylko z wyglądu, babcia jest bardzo zamożna, a jej syn i synowa zginęli w tym samym wypadku, co rodzice braci. Oczywiście, nawet w shoujo anime nie ma nic za darmo. Starszy chłopak będzie musiał w przerwach międzylekcyjnych (oraz po zajęciach) pomagać w przyszkolnym żłobku, gdzie trafia też mały Kotarou.
I tak oto rozpoczyna się to slice of life, które będzie was na przemian wzruszać i rozśmieszać. Opieka nad dziećmi nauczycieli to nie przelewki, na szczęście bohater nie pozostanie samotny na placu boju pełnym brudnych chusteczek, płaczu, krzyku oraz kłótni o zabawki. Pomocników z każdym odcinkiem przybywa – tak troskliwym i opiekuńczym chłopakiem prędzej czy później zainteresują się także koleżanki z klasy. Po drodze trzeba będzie jeszcze znaleźć czas na przebycie żałoby, odnalezienie się w całkiem nowym domu, budowę relacji pomiędzy braćmi oraz typowo szkolne obowiązki. Serial ten, choć dzieje się w liceum i skupia przede wszystkim na postaci uczeń/starszy brat, nie zapomina o kwestiach typowych dla shoujo (ciekawe, której parze będziecie kibicować). Mimo wszystko polecam oglądać nie więcej niż dwa odcinki z rzędu, bo ilość słodyczy wydobywająca się z ekranu może powalić. Małe dzieci nie wyglądają tak uroczo w rzeczywistości.
Demi-chan wa Kataritai
Na koniec, choć pozostaniemy w licealnym środowisku, przeniesiemy się do nieco odmiennej rzeczywistości. W tym świecie półludzie posiadający nadnaturalne zdolności są akceptowani (choć czasem nie w pełni) przez społeczeństwo. Starają się wieść normalne życie, pracując i posyłając dzieci do szkoły. Akcja anime dzieje się właśnie w takiej placówce, do której uczęszczają aż trzy nietypowe uczennice: wampirzyca Hikari, Dullahan (jeździec bez głowy) Kyoko oraz Yuki, Śnieżna Pani (gorąco zapraszam do zgłębiania japońskiego folkloru po więcej informacji). Ponieważ to trio, oprócz typowych problemów dorastania, przechodzi jeszcze te nadnaturalne, dziewczynom postanawia pomóc nauczyciel biologii, Tetsuo Takahashi.
Kiedy dodam, że w szkole, jako nauczycielka matematyki, pracuje sukub, część z was może mieć obawy co do gatunku tego anime. Rozumiem to zaniepokojenie, lecz jest bezpodstawne. Główna oś fabularna to przede wszystkim szkolne slice of life, opowiadające nie tylko o poszukiwaniu akceptacji wśród otoczenia, ale także o zrozumieniu własnej natury. Bycie wampirem może wydawać się fajne, ale ta cała sztuczna krew i ciągłe swędzenie kłów… W przypadku młodego Dullahana brak na stałe przymocowanej głowy to raczej wada niż zaleta, a dorosły sukub może tylko pomarzyć o romantycznej miłości.
Choć znajdzie się tu sporo dorosłych żartów, to przede wszystkim serial dla i o nastolatkach. O byciu innym, walce o własne „ja” i niewstydzeniu się tego. Dorośli po seansie także wyniosą coś wartościowego, a przy okazji wszystkich czeka sporo śmiechu.
Poproszę wszystko!
Gdyby ktoś nie mógł się zdecydować, od czego zacząć, niech zacznie oglądać odcinki naprzemiennie. A po skończonych seansach, jeśli odkryjecie w sobie niedosyt młodzieżowych slice of life, polecam zajrzeć do naszej innej topki:
