Popbookownik objął grę swoim patronatem.
Za przekazanie egzemplarza recenzyjnego gry Proszę wsiadać! do współpracy patronackiej dziękujemy Wydawnictwu Portal Games.
Parę lat temu mój przyjaciel pojechał do Japonii i przywiózł stamtąd kilka gier planszowych. Jedną z nich to Let’s Make a Bus Route, stworzona przez bardzo utalentowanego autora Saashiego. Cena, jaką zapłacił kolega za ten tytuł, była porażająca, ale brak jego dostępności w Europie trochę rekompensował poniesione koszty. Dość szybko po jego powrocie udało nam się zagrać w ten „wynalazek” i okazało się, że pod mocno dyskusyjną oprawą graficzną kryje się bardzo fajna wykreślanka. Po blisko czterech latach projekt został kupiony przez francuskiego wydawcę Iello. Ten zmienił szatę graficzną, komponenty, rozmiar pudełka i przystosował temat do swojego rynku, a w Polsce gra pojawiła się za sprawą firmy Portal Games.
… Gdy o świcie pędzę wichrem przez ulice
W niewielkim pudełku znajdziemy sporo komponentów. Dwustronną planszę z mapami Nowego Jorku i Londynu. Bloczek pięćdziesięciu arkuszy dla graczy. Mnóstwo kolorowych, drewnianych znaczników, pięć ołówków i kilkadziesiąt kart celów i biletów autobusowych. Elementy, mimo niewielkich gabarytów, są świetnej jakości i wyglądają niezwykle zachęcająco. Bardzo podoba mi się zadrukowany insert, na którym widnieją rysunki różnych obiektów turystycznych z dwóch znanych z planszy metropolii. Mounsier Z, czyli Richard Zielenkiewicz odpowiadający za projekt graficzny gry, spisał się doskonale. Artysta znany jest ze swojego unikatowego stylu, osadzonego w klimacie lat 70.-tych. Zachęcam odwiedzić jego stronę, by zobaczyć plakaty i pocztówki, które namalował. Przeważnie tematem jego prac są architektura miast oraz ludzie i właśnie te elementy wykorzystano w Proszę wsiadać!.
… Kierownicę trzeba chwycić w mocne dłonie
Gracze wcielają się w kierowców autobusów, podróżujących po wielkich miastach. W trakcie rozgrywki wyznaczają trasę swojej linii, próbując zrobić to lepiej niż przeciwnicy. Podczas przygotowań każdy dostaje swój cel osobisty, a na planszy pojawiają się cele wspólne. Pokazują one liczbę pasażerów, których należy przewieźć, lub miejsca warte odwiedzenia. W zależności od liczby uczestników zabawy, partia toczy się na ulicach Nowego Jorku (2-3 osoby) lub Londynu (4-5).. W rundzie kontroler odkrywa wierzchnią kartę z talii biletów, a ta określa, jaki kształt trasy gracz umieści na planszy. Każda osoba posiada swój indywidualny arkusz różniący się możliwymi do wytyczenia drogami. Podczas tego kroku musimy pamiętać, żeby kontynuować naszą podróż, używać dokładnej liczby znaczników i nie umieszczać dwóch swoich na jednym miejscu. Dobrze także omijać korki, gdyż nasi pasażerowie nie chcą tracić cennego czasu. Za to jeśli uda nam się zakończyć wyznaczanie trasy na zielonym świetle, to uzyskujemy możliwość położenia jednego dodatkowego kawałka. Kierowcy muszą również pamiętać, że linia, którą kreują, nie może być pętlą, takie rozwiązanie kończy się eliminacją z rozgrywki.
Kolejnym krokiem jest zaznaczanie wsiadających pasażerów lub odwiedzonych atrakcji na swoim arkuszu gracza. To tutaj możecie zobaczyć, jak idzie wam i waszym przeciwnikom. Na końcu gry posłuży on także jako notatnik do określenia zdobytej liczby punktów. Podczas zakończenia rundy uczestnicy sprawdzają, czy komuś udało się zrealizować cel wspólny. Im wcześniej się to zrobi, tym więcej punktów się zdobędzie. Po wszystkich krokach następuje zmiana kontrolera i można kontynuować grę.
… Autobus czerwony, a w nim ludzie, choćby każdy z was
Zasady gry są bardzo proste, dzięki czemu w Proszę wsiadać! zagracie spokojnie z ośmioletnimi dziećmi. To, co może stanowić wyzwanie, to zrozumienie punktacji i umiejętne reagowanie na poczynania innych. Ten tytuł cechuje się sporą, niebezpośrednią interakcją pomiędzy graczami. Po pierwsze ścigamy się w realizacji celów wspólnych, po drugie chcemy umieszczać nasze znaczniki najwcześniej na odcinku, gdyż każda kolejna osoba, która to zrobi, wpakuje się w korek i na końcu partii jest zmuszona odjąć sobie punkty. W związku z tym warto obserwować innych, przewidywać ich plany i starać się być zawsze krok przed nimi.
Myślę, że po jednej grze wszystko układa się w głowie i kolejną prowadzi się z większą świadomością i przyjemnością. Rozgrywki trwają około trzydziestu minut, a rundy rozgrywa się dość sprawnie i szybko. Proszę wsiadać! świetnie prezentuje się na stole, szczególnie na końcu partii. Kolorowe znaczniki na genialnie wyglądających planszach przypominają plany linii autobusowych, które można znaleźć w punktach informacji turystycznej.
… Proszę wsiadać to ostatni kurs, a potem
Proszę wsiadać! to znacznie ładniejsza wersja gry Let’s Make a Bus Route. Ta druga w 2018 roku zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. Niewiele tytułów wykorzystujących mechanikę flip&write miało wspólną planszę, zróżnicowane arkusze graczy i interakcję pomiędzy graczami. Od tego czasu w tym segmencie planszówek pojawiło się wiele nowych, bardziej rozbudowanych i skomplikowanych projektów. Niemniej jednak Proszę wsiadać!w kategorii rozrywki familijnej ma mocną pozycję. Przyjemny temat, świetna oprawa graficzna i dość intuicyjne zasady powodują, że to gra dla wszystkich. Ponarzekam trochę na instrukcję, miejscami niepotrzebnie przekombinowaną, przez co mniej czytelną. To o tyle dziwne, że firma Iello znana jest z dobrze zredagowanych zasad i świetnych przykładów. Odnoszę wrażenie, że w tym przypadku kwestia długości dokumentu była ważniejsza aniżeli jego informatywność. Mam jednak nadzieję, iż nie wpłynie to na odbiór tytułu, bo ten jest godny polecenia.
Tytuł: Proszę wsiadać!
Liczba graczy: 2-5
Czas rozgrywki: 30 minut
Wydawnictwo: Portal Games
W tekście wykorzystano cytaty z piosenki Czerwony autobus, autorstwa Kazimierza Winklera.
