Gdzieś to już widziałam. Filmowa adaptacja powieści Anne Rice jest niesamowita wizualnie, a obsada to skupisko największych nazwisk. Czy AMC miało prawo niszczyć idealny obraz Louisa i Lestata, który stworzyli Brad Pitt i Tom Cruise? Na to pytanie odpowiadałam już w pewnym artykule. Co jest niesamowitego w nowym Wywiadzie z wampirem, że warto wciąż o nim pisać?
Najnowszy serial, oparty na prozie Anne Rice, to część projektu Immortal Universe, do którego należy również historia czarownic Mayfair (amerykańska premiera już w styczniu 2023). Twórcą Wywiadu z wampirem jest Rolin Jones, a producentami – prócz Anne Rice i Christofera Rice’a – Alan Taylor oraz Mark Johnson. Duże nazwiska, które pracowały przy takich hitach jak Rodzina Soprano, Rzym, Imperium Boardwalk, Breaking Bad czy Better Call Saul – co, mimo castingowych kontrowersji, zapowiadało mały sukces dla stacji AMC.
Opowiedz mi to jeszcze raz
Serial składa się z zaledwie siedmiu odcinków, w których widzimy kluczowe postacie znane z powieści. Fabularnie, porównując z pierwowzorem, historia stanowi mniej więcej połowę pierwszego tomu Kronik wampirów, co zostawia bardzo dużo materiału źródłowego na kolejne sezony.
Wampir Louis postanawia ponownie opowiedzieć o swoim życia i śmierci pewnemu dziennikarzowi. Daniel Malloy jest już schorowanym, starym facetem, który nie ma ochoty kolejny raz przeżywać traumatycznego wywiadu. Stare taśmy, nagrane w 1994 roku, uważa za bezużyteczne, a samą rozmowę – za nienadającą się do niczego. Chociaż wydaje się to niemożliwe, to jednak tajemniczy rozmówca nakłania go do wyprawy do Dubaju, by posłuchać prawdziwej historii Louisa.
Tym sposobem przenosimy się do roku 1910, samego serca amerykańskiego południa, gdzie bycie czarnoskórym biznesmenem wymaga nie lada kreatywności, sprytu oraz uporu. Louis de Point du Lac zrezygnował z plantacji trzciny cukrowej, którą prowadził jego ojciec i zainwestował w sztukę miłości. Jako właściciel kilku domów przyjemności, jest w stanie zapewnić swojej owdowiałej matce życie na poziomie, udręczonym bratu – stałą opiekę, oraz zadbać o dobre małżeństwo dla siostry. I pewnie jego sielskie życie trwałoby dalej, gdyby na jego drodze nie stanął jedyny i niepowtarzalny Lestat de Lioncourt.
Dlaczego zmiany są dobre?
Twórcy serialu – scenarzyści i producenci – pokusili się o kilka znaczących zmian w stosunku do pierwowzoru. Mam tu na myśli głównie postarzenie kilku postaci (Daniel i Klaudia) czy decyzję o odmiennym pochodzeniu etnicznym Louisa i Klaudii. Oczywiście są to duże zmiany wizualne, które przyprawią purystów ekranizacji o palpitacje serca, jednak nie to jest najważniejsze. Wymusiły one również dopisanie lub przepisanie motywów w fabule – moim zdaniem, całej historii wyszły na dobre.
Dziennikarz Malloy z wiekiem stał się może nie zgorzkniały, ale dużo bardziej sarkastyczny i nie boi się słownie atakować swojego rozmówcy. Ta uszczypliwość mogłaby nie przystoić młodemu Danielowi – ten stary facet w zasadzie nie ma nic do stracenia, nawet jeśli stanie się kolejnym posiłkiem. Jednocześnie serial może teraz tłumaczyć przewrażliwienie Louisa przez pryzmat jego rasistowskich doświadczeń. Zresztą zmiana całego rodowodu tytułowego wampira jest najlepszą decyzją, jaka zapadła w trakcie pisania scenariusza i castingu – nie ma już wyromantyzowanego i smutnego panicza, teraz to zaradny przedsiębiorca, za którym ciągnie się smród czarnoskórego niewolnika i podczłowieka. Jego relacja z Lestatem nigdy nie jest równorzędna, podobnie jak współprace biznesowych za życia. Klaudia z kolei zyskała większe znaczenie w tej historii. Przeistaczającemu jej postać, z kilkuletniej dziewczynki w dość porywczą nastolatkę, serialowi udało się ominąć niewygodne posądzenie o pedofilię. Tak wiem, to nadal niepełnoletnia dziewczyna, ale nie ma tutaj jednak kilkuletniej Kirsten Dunst mówiącej wprost, że dorosły facet jest jej kochankiem. Nadal można uznać, za motyw kontrowersyjny, ale zdecydowanie (w odczuciu niżej podpisanej) bardziej bezpieczny.
Oceniając całość wiem, że wprowadzone zmiany nie były zwykłym widzimisię, reprezentacją w prowadzoną na zasadzie odhaczenia kolejnego punkty na liście nowej produkcji. A tego sporo fanów powieści (czy filmu z 1994 roku) się obawiało. I jeśli mam wybierać, który Wywiad z wampirem podoba mi się najbardziej, to zdecydowanie powiem, że ten serialowy z 2022 roku, bo książka Rice się do niego nie umywa.
Kilka słów o obsadzie
Tej należy się chociażby akapit pochwalny – nie ma świetnego serialu bez bezapelacyjnie genialnych aktorów. Swoje też zrobiła charakteryzacja i oczywiście trafne dialogi. Ale bez talentu i ożywienia postaci mimiką, nie byłoby Wywiadu z wampirem.
Eric Bogosian idealnie oddał sarkastyczną manierę Daniela. Jego spojrzenie ocenia każdą wypowiedź i każdy gest Louisa w charakterystyczny, dociekliwy sposób, a mężczyzna jednocześnie całym sobą pokazuje, jak bardzo go to nie obchodzi i już mu nie zależy. Bailey Bass jako Klaudia jest zarazem urocza i drapieżna – aktorka wydobyła z postaci to, co najistotniejsze i wróży jej to dobrą karierę. Ma na swoim koncie kilka filmów, a w niedalekiej przyszłości zobaczymy ją w trzeciej i czwartej części Avatara.
Jacob Andreson zrobił z Louisem to, czego nie udało się Bradowi Pittowi – tchnął w niego życie. Tytułowy wampir nagle stał się postacią z krwi i kości, czego cały czas brakowało filmowemu pierwowzorowi. Lestat Sama Reida z kolei wydaje się bardziej ludzki, ale dzięki temu – jeszcze bardziej drapieżny i niebezpieczny. Do ostatniej chwili byłam przekonana, że nikt nie zrobi tego lepiej niż Tom Cruise. Myliłam się.
Najlepszy serial o wampirach od czasów True Blood
Wywiad z wampirem to niezaprzeczalnie jeden z lepszych seriali tego roku i żałuję, że miał zaledwie siedem odcinków. Pokazuje, że da się stworzyć coś dobrego w gatunku, a krwiopijcy w popkulturze nie powiedzieli jeszcze swojego ostatniego słowa. Kły nadal mają ostre.
Scenariusz w genialny sposób zaadaptował historię Rice. Aktorzy stanęli na wysokości zadania i powołali do życia bohaterów naturalnych i prawdopodobnych – jako widz dostrzegałam ich problemy i potrafiłam zrozumieć dobre i złe wybory. Do tego należy dodać kostiumy i scenografię, które budowały klimat początku dwudziestego wieku na południu Ameryki. Ekipa odpowiedzialna za stworzenie serialu Wywiad z wampirem zadbała o szczegóły i dzięki temu można się zachwycać nim przez siedem godzin seansu.
Polecam i czekam na więcej – nie tylko drugi sezon, ale i nadchodzące czarownice Mayfair.
