Istnieją dwa rodzaje seriali: te, w których głównymi bohaterami są w większości dobrzy i porządni obywatele i te ze socjopatami. Kiedy ta pierwsza kategoria zaczyna nam się powoli przykrzyć, szukamy produkcji o nietuzinkowych postaciach, mających w życiu swoje własne zasady. Zazwyczaj należą do nich ludzie o przestawionych klepkach i mrocznej naturze. Normalnie chodzą do pracy, spotykają się ze znajomymi, ale gdy pozostają sami, wtedy pokazują swoją drugą naturę. Oto zestawienie naszych ulubionych serialowych socjopatów!
Sherlock Holmes, Sherlock
Uwielbiam Sherlocka od kiedy pamiętam. Jego zalety mogłabym wymieniać bez końca, jednak dzisiaj skupmy się na tym, czy faktycznie był on socjopatą. Pierwszą cechą, która na to wskazuje jest nieliczenie się z uczuciami innych, bycie zupełnie obojętnym. I faktycznie, popularny detektyw nikogo nie dopuszczał do siebie, miał więc prawo czuć się samotnym, ale nigdy nie było również okazji, by zobaczyć na jego obliczu jakiekolwiek emocje. Zawsze sprawiał wrażenie twardego niczym głaz, że nic nie jest w stanie naruszyć jego zupełnego opanowania. Po drugie oznaką tego, że Sherlock był socjopatą jest wysoka inteligencja. No, akurat ta postać mogła dać jej szerokie pole do popisu. Detektyw jest bystry, przenikliwy i jak trudna sprawa by się nie wydawała to jednak on jest w stanie zawsze ją rozwiązać i to w naprawdę krótkim czasie. Wpływa na to również zdolność dostrzegania najmniejszych szczegółów, które dla potencjalnego obserwatora mogą się wydawać nawet dziwne i niezrozumiałe, a także niewarte poświęcenia najmniejszej uwagi. Trzecią cechą jest manipulatorstwo i obracanie wszystkiego w taki sposób, aby było po jego stronie. Sherlock osiągnął w tym ogromne mistrzostwo. Swego najlepszego przyjaciela wykorzystuje do granic możliwości, powierza mu najgorsze zadania, zaś samemu najczęściej siedzi sobie w wygodnym fotelu i pyka fajkę. Czwartą i ostatnią cechą wskazującą na to, iż tak lubiany i popularny detektyw był socjopatą jest niemożność budowania związków przyjacielskich czy też miłosnych. No cóż, widać to idealnie na przykładzie chociażby doktora Watsona. Sherlock niby często z nim przebywa, jednak trudno jest powiedzieć, by ich więzi jakoś mocno się zacieśniły. Ale bez względu na to jaki detektyw by nie był, zyskał sobie sympatię wielu i z pewnością długo jej jeszcze nie straci. – Zaczytana
Cersei Lannister, Gra o tron
W Grze o Tron socjopatów i szaleńców nie brakuje, jednak na szczególną uwagę zasługuje moim zdaniem Cersei. Chłodna, wyniosła, o nieskazitelnej urodzie, zaślubiona z rubasznym królem, który nie był wcale zainteresowany pielęgnowaniem ich małżeństwa. Niedoceniona przez własnego ojca i skazana poniekąd na lata upokorzeń u boku Roberta Bartheona, po jego śmierci wznosi się w końcu na piedestał swoich możliwości w knuciu intryg i dążeniu do władzy absolutnej. Nie mogę powiedzieć, że Cersei to kobieta bez serca, bo w końcu jej uczucie do Jamiego i do jej dzieci było silne. Tak samo mocno, jak kochała swoje dzieci, Cersei nienawidziła swoich wrogów, a jej zemsta była jedną z najbardziej epickich, jaka miała miejsce w tym ultra-krwawym serialu. Po ostatnim odcinku szóstego sezonu i „wielkim wybuchu” Cersei Lannister ma na koncie body-count większy, niż najlepsi gracze w topowe strzelanki. Muszę przyznać, ma kobieta klasę. – Carolinasbook
Hannibal Lecter, Hannibal
Mówiąc o socjopatach, jawi się w myślach postać Hannibala Lectera, z książki Thomasa Harrisa Milczenie owiec (co ciekawe, w książce Hannibala nazywa „rasowym socjopatą”, podczas gdy w scenariuszu filmowym określany jest jako „rasowy psychopata”). Doktor Lecter – z jednej strony człowiek wykształcony, inteligentny, roztaczający swój czar i urok, elokwentny, z drugiej – kanibal, seryjny morderca, bezwzględny, niezdolny do jakichkolwiek uczuć, manipulujący ludźmi i otoczeniem społecznym. W rolę tego bohatera bezbłędnie wcielił się Anthony Hopkins w filmie Hannibal z 2001 roku. I ja się pytam: dlaczego on za tę rolę nie dostał Oscara?! Ale ponad dekadę później pojawi się on – Mads Mikkelsen. Kolejny aktor, który genialne odtworzył postać rasowego socjopaty w serialu Hannibal (2013-2015). Nie mam nic więcej do dodania, to trzeba samemu zobaczyć i przeżyć! – Agido
Amos Burton, The Expanse
Bardzo długo wzbraniałam się przed obejrzeniem serialu The Expanse. A to z braku czasu, a to z powodu zalewu innymi produkcjami, a to z obawy, że obraz mi się nie spodoba. Wystarczył jednak jeden odcinek, abym wsiąknęła w ten kosmiczny świat, gdzie intryga goni intrygę, a jedni zwracają się przeciwko drugim. Jednak to nie fabuła sprawiła, iż tak bardzo polubiłam ten serial, to zasługa bohaterów, a zwłaszcza Amosa Burtona. Protagonista nie miał w życiu łatwo, wydarzenia wpłynęły na to, kim się stał, jak dorósł. Niby zwykły mechanik statków, jednak prawda okazuje się o wiele bardziej skomplikowana. Kompas moralny bohatera jest nieco… niesprawny. Osądza każdego swoją miarą i karze za przewinienia. Jeśli zagrażasz jego znajomym, zginiesz. Nieważne, że przecież wystarczy ogłuszyć oponenta lbo postrzelić, Amos bez mrugnięcia okiem odbiera ludziom życia, a później przechodzi do tego na porządku dziennym. To nie znaczy, że lubuje się w zadawaniu innym cierpienia, po prostu nie ma z tym problemu. Ktoś w końcu musi wykonywać brudną robotę i chronić słabszych, prawda? Poza tym Amos to bardzo sympatyczny jegomość, który lubi sobie pożartować, choć nie każdy rozumie jego poczucie humoru, rzucić sarkastyczną uwagą i wywinąć małego psikusa. – Monika
Doktor Gregory House, Doktor House
Niekonwencjonalny, genialny lekarz, zajmujący się najtrudniejszym i najmniej oczywistymi przypadkami medycznymi. Chociaz jest jednym z najlepszych, to jego podejście do pacjentów dalekie jest od ideału – złośliwy i cyniczny, z miejsca zakładający, że każdy kłamie (co w większości przypadków faktycznie miało miejsce), idealnie wpasowujacy się w definicję socjopaty. Nie respektuje odstawowych norm społecznych i ogólnie przyjętych wzorców zachowań, popada konflikty nie tylko ze współpracownikami, ale też z przełożonymi, przy czym większość z tych utarczek wynikała z faktu, że House nie liczył się z cudzymi opiniami i za wszelką cenę pragnął zawsze dopiąć swego. Trafienie pod jego opiekę oznaczało, że chorym zajmie się naprawdę świetny specjalista, jednak trudny w obejsciu człowiek. – Idris
